توهین بی بی سی به ملت ایران

در گذشته برای آنکه حیوانات باربر بهتر و سریع تر راه بروند هویجی را در برابر چشم حیوان از چوبی آویزان می کردند و حیوان برای رسیدن به آن به جلو می رفت اما هویج هم جلوتر می رفت و به این ترتیب حیوان باز هم به جلو می رفت و…

هر گاه نیز که حیوان از تعقیب هویج خسته می شد با چماق یا همان تازیانه حیوان را می زدند تا نایستد.
در علم سیاست و روابط بین الملل، سیاست هویج و چماق زمانی به کار می رود که به کشوری هم پیشنهادهای تشویقی ارائه دهند و هم او را از برخی مجازاتها بترسانند.

چماق و هویج به انگلیسی: ( Carrot and stick ) در اصطلاح به سیاست ارائه تشویق برای رفتار خوب و ارائه تنبیه برای رفتار بد است. یا به عبارتی به معنی سیاست تهدید و تحبیب به کار می‌رود.

تعریف در دیکشنری اصطلاحات سنتی امریکایی: پاداش و تنبیه به عنوان اقدامات تشویقی استفاده می شود. به طوری که در مدیریت، هویج همان ترفیع را قبل از چماق به عنوان تنبیه آویزان می کند. این عبارت اشاره دارد به فریب اسب یا الاغ که به سمت هویج آویزان شده حرکت می کنند، در همان حال، با ضربه چماق به سمت جلو حرکت می کند.

استراتژی هویج و چماق در محیط کاری: در منابع انسانی، هویج اشاره دارد به انگیزه یا وعده انگیزه به کارمندان و چماق اشاره به ترس و تهدید دارد. معمولاً کارمندان بعد از انجام کار، خواستار دریافت وعده داده شده می شوند که در مقابل آن از کار اخراج می شدند یا خودشان ترک کار می کردند.

البته اثبات شده یکی از نقاط ضعف مدیریت علمی نظریه چماق و هویج است: کارکنان را مطیع نظام کار قرار داده و جنبه انجام کار را از برنامه‌ریزی و کنترل جدا کرد. بدین صورت که، ارتباط مستقیم بین دستمزد و نتیجه کار موجب ترویج نظریه چماق و هویج در انگیزش کارکنان شد.

اکنون ثابت شده استراتژِی چماق و هویج دیگر در سازمانها نیز کارایی ندارد چون پاداش و تنبیه، درمان بی انگیزگی کارکنان نیست.

یادداشت سردبیر : اگر چه اخیراً استفاده از این اصطلاح تغییر کرده‌ است و پیش‌تر هم ، معنی آن «ارائه مشوق برای پیشبردن به سوی هدف» بود اما چون اصل این استعاره از هویج آویزان بر سر چوب به عنوان انگیزه حیوان برای انجام کار برگرفته شده، در حالی که اکنون پس از گذشت چهار دهه تنش میان ایران و آمریکایی که هیچ کشوری یارای رویارویی مستقیم با آن را ندارد و از تنها کشوری که ضرب شصت دیده ایران است،استفاده از این اصطلاح در مورد مذاکره یا روابط با ملت بزرگی که سابقه تمدن و فرهنگش اظهرمن الشمس است و به لحاظ نظامی قدرت منطقه ای خطاب می گردد آنهم در شرایطی که دیگر هژمونی غرب در حال افول است و سراشیبی زوال را سپری می کند هیچ معنایی جز توهین نمی تواند داشته باشد چرا که اساساً روابط ما با غرب اگر چه اکنون در بالاترین سطح مناقشه قرار دارد اما در کشور متشکل از مردم و حاکمیت عقلانیتی حکم فرماست که علیرغم صحنه سازی های امثال ظریف و…که قصد دارند به هر وسیله ای ایران اسلامی را در تمدن غرب ذوب کنند اینبار کلاه برجام دیگری سرمان نخواهد رفت،

نه با هویج غرب و نه با چماق آنان ،

که خود غربی ها بیش از هر تمدنی اکنون نیازمند ضربت چماق هستند که ان شاءالله صدای چوب الهی که بر سرشان فرود می آید را جهانیان بزودی خواهند شنید.

سید م رضوی نژاد