روز خبرنگار: از تبریک‌های نمادین تا نقد‌پذیری مسوولان
- باز هم روز خبرنگار و باز هم سرازیر شدن سیل پیام‌های تبریک مسوولان که بیشتر جنبه نمادین دارد، پیام‌هایی لبریز از عشق، تعریف و تمجید از خبرنگار و توصیه اکید به‌حق‌گویی و حق‌طلبی و انتقاد از کاستی‌ها و… خلاصه هر آنچه رسالت خبرنگاران است در این پیام‌ها نمود دارد، اما وقتی به رفتار برخی از همین مسوولان در سراسر سال گذری می‌اندازی همان‌هایی هستند که تاب و تحمل کوچک‌ترین نقد‌ها را ندارند.
و در هر شرایطی خود را حق دانسته و بجای بهر‌مندی از انتقادات منتقدان را دشمن و با توهم توطئه برای پایه‌های قدرت خویش گاهی رسانه ها را با تیر‌های مسموم تهمت و گاهی با عناوینی نظیر تشویش اذهان عمومی و نشر اکاذیب که حتی معانی و کاربرد‌های آن را هم نمی‌دانند، سعی بی‌هوده در خفه کردن صدای حق‌طلبی و روند پیگیری مصائب مردم می‌کنند و صد افسوس که در یک همراهی نا‌صواب بعضا قانون مطبوعات جای خود را به اعمال سلیقه و برخورد‌های نادرست قضایی می‌دهد.
بی‌شک رسانه‌ها و بویژه خبرنگاران باید در چهار چوب قانون مطبوعات فعالیت نموده و قانون در همه حوزه ها و اجرای دقیق آن برای نظم بخشی به‌جامعه ضروری می‌باشد اما هنگامیکه برخورد با رسانه‌ها سلیقه‌ای و گاهی حزبی می‌شود از بن و ریشه نظم جامعه دچار از هم گسیختگی شده و در‌نهایت رسانه‌های نور چشمی در سایه چتر‌های حمایتی و با عبور از مرز‌های قانونی هر آنچه می‌خواهند می‌نویسند و در مقابل خبرنگاران رسانه‌های آزاد و مستقل همواره باید سرگردان راهرو‌های دادگستری باشند.
امروزه گذشته از احزاب سیاسی دستگاه‌های دولتی نیز به رسانه ها بعنوان ابزاری قدرتمند برای بیان عملکرد خویش و پیشبرد اهداف درون سازمانی می‌نگرند که شاید این نگاه باز می‌گردد به حدود دو قرن پیش که میرزا صالح شیرازی نخستین شماره کاغذ اخبار بعنوان اولین روزنامه ایران را در دوران سلطنت محمد شاه قاجار و صرفا با هدف انعکاس اخبار دربار منتشر نمود.
بی‌شک رسانه نیز همچون بسیاری ابزار و ابداعات و ساخته‌های دست بشر دارای ویژگی‌های خاص خود می‌باشد که گهگاهی در راستای منافع و آسایش مردم و بعضی اوقات نیز در راستای منافع صاحبان قدرت و ثروت و سیاستمداران و احزاب ظاهر شده است.
اینکه رسانه‌ها نه بر اساس وظیفه که صرفا با نگاه به شرایط امروز و با هدف تزریق امید به‌جامعه، انعکاس عملکرد دستگاه‌ها و ادارات را بدون بزرگ نمایی و غلو از‌جمله رسالت خویش می‌دانند در جای خود ارزشمند و قابل تقدیر می‌باشد اما هیچگاه و در هیچ شرایطی نباید بیان خواسته و مطالبه مردم را قربانی مطامع دنیوی و خواست مسوولان و مدیران نمایند چرا که بیشترین امیدواری و اعتماد درجامعه هنگامی پمپاژ می‌شود که مردم بتوانند آزادانه نظرات و انتقادات خویش را عنوان نمایند.
بگذریم؛
ارسال دیدگاه