یادداشت | اربعین؛ فریاد اتحاد صدای ایران

سیل خروشان جمعیت در بیابان‌های منتهی به سرزمین کربلا آرام و قرار ندارد.قطره‌های سیلاب از گوشه و کنار جهان هستی  به حرکت در آمده و خود را به این سیلاب می‌رسانند، گه گاه این قطرات قوانین طبیعت را هم نادیده می‌گیرند و در سرازیری، سر بالایی طبیعی یا مانع‌ای از جنس تهدید نمی‌تواند سد راه حرکت باشد. جریان کاروان اربعین سال‌هاست شکل می‌گیرد و همه می‌آیند تا با غصه‌های زینب‌کبری(س) و بازماندگان عاشورای حسینی همنوا باشند.

زائران اربعین را به نظاره که بنشینی «رأیت الا جمیل» تجلی می‌یابد، کودکان  شیرخوار از ۱۰ روزه تا دو ساله همانان که چندی پیش در همایش شیرخوارگان حسینی به یاد علی‌اصغر(ع) لباس پوشیدند و حاضر شدند حالا خیلی از آنها زائر اربعین هستند.

عظمت جمعیت اربعین چنان در چشمان صحنه نمایش می‌دهد که باید دقت بیشتر شود تا به تفکیک ببینی کودکان خردسال دست در دست خانواده، نوجوانان حسینی همسالان علی‌اکبر و جوانان رشید که خود را قاسم حرم می‌دانند.

دوباره باید چشم‌ها را شست تا پیران خردمند، چهره‌های سالخورده عصا به دست، ویلچر سوار تا دختران ایران زمین با گام‌های استوار و حجاب زینبی را تماشا کنی که با اقتدار می‌روند تا رسالت زینب در عاشورا را تکمیل کنند.

جمعیت اربعین گویا نوار ضبط شده‌ای است از خانواده ایران که فقط اقوامش تغییر می‌کنند این را می‌شود از چهره‌هاشان، لهجه‌های شیرین، لباس و پوششان، با پرچم‌ها و عکس‌ها ی کوله‌پشتی و نیز هرازگاهی پرچمی مقدس برافراشته بر دستان راهنمای گروهشان دید.

جمعیت آمده تا در  سفر اربعین، زیارت کنند و با حضور در صحرای کربلا منا و مروه بین‌الحرمین شهادت دهند بر مظلومان کربلا و بیعتی نمایند با پیام کربلا که همان هیهات من ذله و فریاد برائت از ظلم و سرکشی و طغیان‌گری است.

اما جمعیت اربعین عصاره‌ خوبی‌های ملتی است که با انسجام و اتحادی ملی سربلند و زنده اربعین پسا جنگ و تهدید را تجربه می‌کند فریادی رسا و پیامی جهانی «ایران حسین تا ابد پیروز است».

یادداشت: بهنام فروتن‌نیا